Strona:PL Waleria Marrené-January tom II 061.jpeg

strachem, — nie! to być nie może! pan tego nie odgadniesz nigdy!
 — Kto to wie! jeśli jesteś uparty w milczeniu Władysławie, ja jestem upartym także.
 I nie czekając dłużej, nachylił się ku niemu i szepnął, nie spuszczając z niego oczu!
 — Anielka!
 Słowo to padło na niego, jak strzał; odebrał je w samo serce; bo zadrżał całem ciałem i upłynęła długa chwila, zanim zdobył się na odpowiedź.
 Odpowiedź ta była pełna prostoty:
 — Kiedy pan wiesz, po cóż pytasz?
 Ta nieugięta duma podobała się Januaremu. Uśmiechnął się przyjaźnie.
 — Bo może — wyrzekł zwolna — ta domyślność moja zmieni nieco twoje zamiary; może o tej zamierzonej podróży pogadalibyśmy wszyscy razem u mnie, przy herbacie.
 Władysław patrzał na niego, nie rozumiejąc dokładnie.
 — Jestem pewny — dodał — że Anielka na nas oczekuje i radaby się dowiedzieć, czy to wielkie postanowienie podróży nie może uledz zmianie?
 Mówiąc to, z łagodną przemocą zwracał się ku stronie swojej, ale Władysław wyrwał mu rękę, szepcąc:
 — To być nie może! to nigdy być nie może!
 — Dla czego?
 — Dla czego pan mnie pytasz: dla czego?
 — Bo odgadliśmy cię wszyscy... czyż nie pojmujesz tego?... na twoją ofiarę przystać nie chcemy.
 — Moją ofiarę? — powtórzył ledwie słyszalnym głosem.
 — Bo wreszcie, jeśli chcesz wiedzieć wszystko, ofiara byłaby zobopólna; Anielka zgodzić się na nią nie może!
 — Anielka! panna Aniela! — poprawił się natych-