Strona:PL Waleria Marrené-January tom II 060.jpeg

słuchaczy, ale jako przyjaciel do przyjaciela. Wiesz przecież dobrze, iż jestem twoim przyjacielem!
 — O! wiem, wiem! — zawołał gorąco.
 — Więc mówmy szczerze.
 Nie odpowiadał nic; ale frazes Januarego nie wymagał koniecznie odpowiedzi.
 — Naprzód: dlaczego chcesz wyjeżdżać? — pytał dalej ten ostatni.
 Władysław milczał.
 — A powtóre: odkądże to próg mego domu parzy twoje stopy, że każesz mi się włóczyć po miejskich spacerach, jakbyśmy nie mieli spokojnego kąta, ażeby porozmawiać z sobą?...
 — Daruj pan...
 — Nie mam nic do darowania; widzisz, iż się nie gniewam, skoro tu jestem... tylko to nie jest odpowiedź na moje pytanie.
 Władysław spuścił głowę i czas jakiś tak pozostał, jakby usiłował sformułować tę odpowiedź, na którą przecież powinien był być przygotowany.
 — No cóż! czy to tak trudno? — zaczął znowu January, przypatrując mu się z uśmiechem.
 — A ja... ja chciałem właśnie błagać pana, byś mnie o nic nie pytał.
 — A więc to tajemnica?
 Młody człowiek dał znak potwierdzający.
 — A gdybym ja spróbował ją odgadnąć?
 — Odgadnąć!
 Władysław pierwszy raz w ciągu rozmowy podniósł oczy na Januarego; oczy te były bardzo smutne i błyszczące.
 — Odgadnąć! — powtórzył, patrząc na niego z prze-