Strona:PL Waleria Marrené-January tom II 028.jpeg

kobiety, odpychała ją wola jego; ale serce nie wiedziało o tem nic.
 To też upłynęła długa chwila, zanim zdołał przemówić, nadając gwałtem głosowi i wyrazowi twarzy chłodną obojętność.
 — Zdaje mi się, iż są rzeczy, względem których porozumieć nam się należy.
 Uwierzyła w jego spokój, bo pragnęła tak bardzo zobaczyć go spokojnym, i zawołała, ożywiając się lekko:
 — Masz pan słuszność; odgadłeś myśl moją!
 A potem dodała miękkim, serdecznym głosem, zbliżając się do niego nieśmiało:
 — Myślałam zawsze, że możemy być przyjaciółmi...
 Zatrzymała się, gotowa dodać cieplejsze słowo i wyciągnąć ku niemu przyjazną rękę; ale on, zamiast odpowiedzi, skinął głową sztywno i uroczyście.
 — Byliśmy zawsze dobrymi przyjaciółmi! nieprawdaż? — powtórzyła, domagając się wyraźniejszego stwierdzenia — powinniśmy nimi pozostać!
 Milczał, nie zważając widocznie na jej dobre zamiary.
 — Mamy też wspólne obowiązki — wyrzekła ciszej.
 — Obowiązki? — powtórzył głucho.
 Głos zamarł mu na ustach, jakby zduszony; głowę miał spuszczoną i odwróconą od okna; umieścił się w ten sposób, by twarz jego pozostała w cieniu.
 Nastąpiła chwila przykrego milczenia, którego przerwać nie śmiała.
 — Mówmy naprzód o interesach — zaczął znowu pan Tytus.
 Wlepiła w niego wzrok niespokojny. Pod tym narzuconym chłodem, czuła burzę; nie była zdolną pohamować dłużej niepokoju swego.