Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 120.jpeg

Natalia znowu ma zbyt litościwe serce, szkoda tylko, że nie zawsze i nie dla wszystkich.
 Księżniczka milczała; czuła ona dobrze aluzyę szwagra, tylko nie chciała jej zrozumieć.
 — Tylko co wyjechał ztąd mój kuzyn — mówił dalej Emilian — który powziął o twojem sercu zupełnie przeciwne wyobrażenie.
 — To już trudno — zawołała ośmielona dziewczyna — dla wszystkich serca mieć niepodobna.
 Hrabia popatrzał na nią ze zwykłym swoim ironicznym uśmiechem.
 — Ha! — rzekł — mógłbym zaprotestować w imieniu Leopolda, iż użyłaś niewłaściwego wyrażenia; nie należy on koniecznie do wszystkich. Ale mniejsza o niego. Chciałbym tylko wiedzieć, czy jedynie dla Drylskiej zachowujesz skarby swojej czułości?
 Słowa te wymówione na chybił trafił, sprawiły tak dziwne wrażenie na księżniczce, iż szwagier zauważyć je musiał. W jednej chwili zarumieniła się i zbladła, zimny pot wystąpił na jej czoło.
 — Hrabio Emilianie — wyszeptała — nie pojmuję... nie rozumiem...
 Twarz szwagra z ironicznej stała się surową; wyraźne symptomata pomięszania księżniczki nie uszły jego bystrego oka.
 — Cóż to znowu pannie Natalii? — spytał niemiłosiernie — zkąd ta zmiana? czyżbym dotknął przypadkiem jakiej serdecznej rany?
 — Zimno mi trochę — wyrzekła, niby nie słysząc tego ostatniego przypuszczenia, a czując, iż drży cała — tak stoimy tutaj...
 — To dziwna — zauważył hrabia — stoimy właśnie na słońcu, a promienie jego zaczynają już dogrzewać. Jednakże takie ranne wycieczki są niebezpieczne i mogą się dać we znaki; zdaje mi się, iż panna Natalia powin-