Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 098.jpeg

 Nacisk jego wywołał podejrzenie w umyśle Leopolda. Kto wie, czy w domu nie wiedziano o miłostce Natalii? kto wie, jakiego rodzaju była ta miłostka? i czy nie dlatego właśnie chciano go czemprędej z nią ożenić?
 Podejrzenia te były haniebne, ale życie uczy podejrzliwości, a on żył wiele; dlatego też milczał uparcie.
 — Nie pojmuję cię doprawdy — powtarzał Emilian — któremu ta cała sprawa widocznie była przykra — chyba Natalia miała jakąś inną przyczynę odmowy.
 — Być może; ja jednak nie pytałem o więcej. Cóż chcesz? nie znam głupszego położenia, niż zostać mężem kobiety, która z góry oświadczyła ci, że jej się nie podobasz. I za nic w świecie się w niem nie postawię.
 — Ależ powód, powód! tam musi być jakiś powód!
 — To już nie do mnie należy.
 — Czyż nie dała ci sposobności jakiego domysłu?
 — Od chwili, gdy księżniczka odmówiła mi swojej ręki, nie mam najmniejszego prawa wdzierać się w jej tajemnice.
 — Jesteś tak urzędowy.
 — A ty tak dziwnie natarczywy. Doprawdy, nie poznaję cię Emilianie.
 Słowa te zamknęły usta hrabiemu. Zrozumiał, iż pomiędzy Leopoldem a Natalią zaszło coś więcej niż prosta odmowa, i to zwróciło myśl jego w inną stronę.
 Małżeństwo to było stanowczo zerwane; jakkolwiek mogło dogadzać widokom familijnym obudwóch stron, nie było się co łudzić w tym względzie. Fakt ten rzucił pewny chłód pomiędzy dwoma krewnymi, jakby każdy z nich czuł potrzebę obwinienia drugiego o zły obrót tej sprawy. Podobne rzeczy pozostawiają zazwyczaj głębokie, chociaż tłumione urazy.
 Leopold poszedł wydać rozkazy do podróży; było mu nieskończenie pilno porzucić Głogów, tembardziej te-