Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 088.jpeg

 — Księżniczko — rzekł, zatrzymując się i wskazując jej ławkę brzozową — czy nie zechcesz spocząć?
 Natalia obejrzała się, szukając siostry i szwagra, jak przystało na dobrze wychowaną pannę.
 — Pani — mówił dalej hrabia. — przypadek zdarzył, iż jesteśmy sami. Pragnąłem tego dawno, teraz chciałbym... ośmielę się korzystać z tej chwili.
 Natalia zawahała się minutę. Był to więc moment stanowczy. Podniosła wzrok na przeciwległe okna, i wahanie jej zamieniło się w jakieś postanowienie, bo w milczeniu usiadła na ławce. Była bardzo blada.
 Hrabia stał przed nią.
 — Czy nie odgadujesz pani — rzekł wreszcie — tego, co mam powiedzieć?
 Wstęp ten jak na człowieka światowego był bardzo niezręcznym, są jednak położenia, w których darować to można najbardziej światowym ludziom, a takiem położeniem jest bez zaprzeczenia urzędowe oświadczenie w warunkach, w jakich je Leopold dopełniał.
 W każdym innym razie na takie zapytanie księżniczka byłaby odpowiedziała dumnem milczeniem, lub szyderczem zapewnieniem, iż nie umie rozwiązywać zagadek; teraz jednak wlepiła w hrabiego spojrzenie łagodne i zdawała się go zachęcać, aby mówił dalej.
 — Księżniczko — ciągnął ośmielony Leopold — od dawna już słysząc o tobie, pragnąłem cię poznać; a poznać i pokochać, czyż to nie jedno? Rodzina twoja pochwala moje zamiary, od ciebie więc pani jednej zależy uczynić mię najszczęśliwszym z ludzi, oddając mi swą rękę.
 Skończył i patrzał na nią, czekając odpowiedzi. Natalia milczała, jakby próżno usiłując wydobyć głos z piersi ściśniętej jakiemś wielkiem wzruszeniem.
 Leopold sądził zapewne, że to było wahanie lub nieśmiałość dziewicza, więc począł znowu: