Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/269

— 269 —

 Pomogła mu wstać, ubrała go w biały, ciepły szlafrok, ujęła mocno pod rękę i wolno, z rozczulającą troskliwością prowadziła.
 — Raz... dwa... teraz lewą nogą... odważnie... tak... o widzi pan, doskonale... mamy siły...
 — Nie, nie mam już sił... Usiądę na fotelu pod oknem...
 Usadowiła go, jak mogła najwygodniej. Długo siedział bezmyślnie wpatrzony w noc i w końcu szepnął:
 — Pilno mi, siostro... naprawdę już mi pilno.
 Przyciągnął kwiaty i z głęboką rozkoszą dotykał ustami barwnych płatków i wchłaniał ich woń zamierającą...
 — To są oczy tajemnicy. Dzieci miewają takie same spojrzenia, a czasem umarli.
 Pochylił się ku oknu i długo a badawczo patrzał w noc.
 Głuchy, wilgotny szum wichru grał smutny hymn na pochylonych, rozchwianych drzewach, a tam... w otchłaniach, jak ciężkie sny chorych, przewalały się chmury ledwie rozeznane.
 — Do świtu jeszcze daleko...
 — Daleko...
 — Siostra płacze?
 — Modlę się tylko.
 — Modlitwa to dręczące pytanie duszy, rzucone w nieskończoność: „Czy Jesteś?“
 — Nie, nie... to błaganie serca: „Usłysz mnie!“
 Nic nie odpowiedział, bo jakieś niewyraźne, jeszcze ciemne, jeszcze nierozeznane przypomnienie