Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/245

— 245 —

 — Jest herbata?
 — Jest. Można przynieść?
 — Dobrze.
 Przyniósł samowar i postawił go na stołku obok łóżka.
 — Daj mi biały kaftanik.
 Podał żądany i, gdy kładła na nagie ramiona, nie żenując się bynajmniej jego obecnością, zauważył na piersiach czerwone plamy i wysypkę i cały ton żółtawy skóry, miejscami obwiśniętej.
 — Daj drugą szklankę, wypijemy razem herbatę.
 Spojrzał zdziwiony. Simonka, jakby na usprawiedliwienie, dodała:
 — Nudzę się, sama pijąc.
 Pili, chciała go zapytać, a nie śmiała otwarcie.
 — Kto tu był wczoraj — to jest dzisiaj?
 Wymienił nazwiska.
 — Długo byli?
 — Przed piątą poszli.
 — Wszyscy?...
 — Tak, wszyscy.
 — A później co?...
 — Rozebrałem panią.
 — I?...
 — Zaniosłem do łóżka, tak pani kazała...
 Ciemny rumieniec powlókł mu twarz, przypomniał sobie doskonale wszystko. Spuścił oczy, nie śmiał spojrzeć na nią, jakby się czuł winnym.
 — Uniosłeś mnie? — pytała, widząc jego pomieszanie i sama zmieszana, z obawą czekała dalszych wyznań.