Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/236

— 236 —

 Przyciskali się do niej ze wszystkich stron i całowali z lubieżnością.
 — No dość, dość! poślinilišcie mnie! Idźcie do djabła już. Przecież to już dzień!
 Popatrzyli na siebie; za wielu ich było. Nikt nie miał ochoty iść pierwszy, sądząc, że sam jeden zostanie.
 — Franek! pić mi się chce!
 Franek przyniósł wody.
 — Wynoś się z tem! — zawołał jeden, a widząc, że Franek stoi, nie wiedząc, co robić, pochwycił szklankę i rzucił ją w okno. Wyleciała razem z szybą.
 — Franek, pić! — wołała żałośnie.
 Czuła się coraz więcej pijaną. Duszne, przepełnione wyziewami kwiatów, powietrze mieszkania przytłaczało.
 — Królowo! zachwycająca Azo! będziemy pić w tej chwili, wypijemy bruderschaft i wyniesiemy się.
 — Franek, pić!
 — Słuchaj, Bronek, skoczne do kupca, jeszcze chyba nie zdążył zamknąć, przynieś porcję.
 — Pić! dobranoc, panowie, idę spać!
 — Wielbiciel twój, pani, pomoże ci się rozebrać.
 — Obejdzie się!
 — Zdejmę z prawdziwem namaszczeniem suknię.
 — Zaraz! uhum!
 — Spódniczkę z zachwytem.
 — No?
 — Pończoszki z błogością, ot! te, — nachylił się, ujmując w dłoń stopę.