Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/219

— 219 —

 — Spojrzyj przed się! — i Nataniel spojrzał.
 — I cóż widzisz?...
 — Chłopię izraelskie, rozlepiające afisze na jutro.
 — Patrz dalej. I cóż widzisz?
 — Dwoje nieczystych stworzeń, w pyle leżących.
 — O krótkowzroczny!
 — Panie, noszę ósmy numer pince-nez.
 — Kto zapisywał?
 — Wolfisz.
 — Parszywa owca w stadzie Izraela. Mówię ci, przejrzyj!
 — Już widzę.
 — Co?
 — Człowieka wysmukłego, jak grusza Maćkowa, o twarzy koloru twojego nosa, o nieśmiertelny!
 — Natanielu, zakazuję ci porównań! Mów, sam jest?
 — Z niewiastą...
 — Przystojna?
 — Tak, panie, ale zwróć swoją uwagę gdzie indziej, bo ma zazdrosnego kochanka.
 — Drwię sobie z tego w olimpijski sposób. Mów, słucham.
 — Nachyleni do siebie szepcą.
 — Co mówią?
 — On opowiada, jak się, o panie, przyrządzają kotlety cielęce, a ona słucha z miną kwoki, gdy kur wydobywa przed nią tłustego robaka.
 — Powiadasz, że mówią o kotletach?
 — Tak, o nieśmiertelny!