Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/200

— 200 —

 Przepalała mnie gorycz niedopitej zemsty.
 Wiedziałem wprawdzie, że pozostała rodzina, ale jakiś głos wewnętrzny ciągle mi szeptał:
 — Niewinni!
 Nie usłuchałem.
 Do dziesiątego pokolenia niech żywi pokutują za umarłych. A tylko śmierć może oczyścić ziemię z kału i zbrodni.
 Więc w jakiś czas zacząłem prześladować jego rodzinę.
 Byłem wtedy w Paryżu, i jakiejś nocy przystanąłem na moście Pont-Neuf. Noc była jesienna, dżdżysta i zimna, wsparty o balustradę, patrzyłem w Sekwanę, w czarne, rozszumiałe fale, po których tańczyły czerwone blaski świateł mostowych.
 Marzyłem o dalszej zemście, gdy ktoś mnie zawołał.
 Odwróciłem się śpiesznie.
 On stał przede mną i rzekł:
 — Czekam... teraz na ciebie kolej...
 Przywarłem oczy myśląc, że halucynacja.
 Kiedy się obejrzałem, nie było nikogo, sam jeden stałem.
 Że najzupełniej byłem pewny przywidzenia.
 Ale po pewnym czasie znowu się zjawił i z tem samem.
 I już mnie nie opuszcza.
 Zjawia się niespodzianie, snuje się za mną po ulicach jak cień, lub stoi tam, na trotuarze i czeka na mnie, czeka wciąż...