Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/395

 — To niebezpiecznie?
 — O nie; ale chce się pan mecenas naocznie przekonać.
 Mecenas poruszył się gwałtownie, ale rzekł skromnie, poprawiając binokli.
 — Doprawdy chciałbym, chciałem już nieraz, ale ona taka nieprzystępna.
 — Ułatwię panu.
 — Żartujesz pan, jakżeby to można... Choć moją prawdziwą życzliwość...
 — Można. Masz pan klucz od zatrzasku. Przyjmie pana, mówiła mi nawet, te z przyjemnością zobaczyłaby znajomych u siebie; cóż pan chcesz, tak samotnie przepędza dnie całe.
 — Ale... jeśli...
 — Idź pan, skoro dla mnie była widzialną, to tembardziej dla mecenasa. Ja za godzinę przyjdę, to sobie posiedzimy. Odszedł śpiesznie.
 Mecenas przecierał binokle, kręcił się w miejscu i jeszcze nie mógł się zdecydować wejść lub nie, gdy Władek się zawrócił i zawołał:
 — Panie! Mecenasie mój złoty, niech mi mecenas pożyczy pięciu rubli. Musiałbym Cabińskiego szukać, żeby dał pieniędzy, a tu lekarstwo zaraz jest potrzebnem. Nieprzyjemny wziąłem na siebie obowiązek, ale cóż robić... koleżeństwo. Oddam mecenasowi wieczorem, tylko o dyskrecyę proszę i o przebaczenie, mój mecenasie.
 Mecenas chętnie sięgnął po pugilares i dając dziesięć rubli, rzekł:
 — Z przyjemnością proszę. Jeżeli będzie potrzeba