Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/110

 — Może jeszcze co potrzeba?... Mam śliczne rzeczy i do tyjatru.
 — Nie, już nie potrzebuję.
 — Tanio sprzedom... na moje sumienie, tanio!... w sam raz do tyjatru.
 — Nic mi nie potrzeba.
 — Żebym tak zdrowa była, tanio!... Taki psi czas...
 Złożyła do pudelka wszystko i przysunęła się bliżej.
 — Może jabym... co zarobiła?...
 — Kiedy nic nie kupię, bo mi nie potrzeba!... — odpowiedziała Janka już zniecierpliwiona.
 — Tu nie o to chodzi!
 Popatrzyła się na nią uważnie i zaczęła szybko szeptać:
 — Ja znam ładne, młode mężczyzny... panienka wi?... bogate mężczyzny!... To nie mój fach, ale uny mnie prosiły... Uny same przyjdą. Bogate, śliczne mężczyzny.
 — Co! co?!... — krzyknęła, zaledwie śmiejąc uwierzyć własnym uszom.
 — Po co panienka krzyczy?... możemy po cichu interes zrobić!... a ja mam taki feler w sercu, co...
 — Wynoś się, bo służby zawołam — krzyknęła, w najwyższem oburzeniu.
 — Jaka gorącość!... Kupić nie kupić, potargować można. Ja znałam nie dziesińć takie same w początku, a późni, to uny Salkę w rękę całowały, coby je tylko zaprowadzić do kogo...
 Nie skończyła, bo Janka otworzyła drzwi, schwyciła ją za kark i wyrzuciła na korytarz, a za nią poleciało natychmiast pudełko z towarem.