Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/086

 — Poradzę coś pani... Trzeba dyrektora mieć za sobą.
 — Żebym to wiedziała, jak zrobić?...
 — Masz pani pieniądze?
 — Mam, ale...
 — Jeśli pani usłuchasz, to poradzę.
 — Ależ wszelką radę przyjmę z wdzięcznością; nie mam przecież nikogo, nie wiem, jak się obrócić i do kogo... Pomóż mi pani, proszę o to serdecznie!...
 — Trzeba go trochę podpoić, to próba dobrze pójdzie.
 Janka spojrzała zdziwiona; zupełnie nie zrozumiała co to znaczy.
 Stara uśmiechnęła się z politowaniem.
 — Nie rozumiesz pani, widzę?... ale jak kto nawet takich rzeczy nie rozumie, w jaki sposób się wciskać, to nie powinien być w teatrze!...
 — Mówiłam przecież z dyrektorem... obiecał mi... więc cóż więcej zrobić?...
 — Ha! ha! śmiała się cicho — ha! ha!... to krowienta czysta!...
 Po chwili szepnęła:
 — Chodźmy do garderoby... objaśnię panią trochę...
 Pociągnęła ją za sobą, a potem, wziąwszy się do upinania sukni na manekinie, rzekła:
 — Musimy się poznajomić.
 — Orłowska — powiedziała Janka.
 — Pseudonim, czy nazwisko? — zapytała, przytrzymując jej rękę.