Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 152.jpeg

 — Juścić, wy ich ta nie skrzywdzicie.
 Schyliła się i poczęła składać dalej nazwłóczone za odwieczerz gałęzie.
 — Coż ta na dole słychać? — spytał Franek.
 — Jak zawdy... Biedy kroćsetnej moc i tyle. A więcej to ta nic ciekawego bardzo. Zresztą... musieliście i wy słyszeć, bo tu ludzie chodzą.
 — O czem, myślicie?
 Popatrzała w jego oczy z uwagą chwilową i zastanowiła się w duchu nad czemś. A potem poszepnęła jakoby do siebie:
 — To wy, widać, nic nie wiecie, skoro tak...
 W oczach, jak i w glosie jej dostrzegł Franek jakieś w zatajeniu skryte, litosne pożałowanie. To go uderzyło przykro.
 — Mówcież wyraźnie! — zawołał.
 Przychyliła się jeszcze niżej, jakby zlękniona jego naremnością. Po chwili, nie przerywając roboty, poczęła:
 — Niejednakie są serca na świecie, bo też i niejednacy ludzie, moiściewy. To też to największa bieda, że razem żyją...
 Franek się zastanowił nad jej słowami. Przebierał je chwilę w myślach i zdumiał się niepomału, skąd powstały w tej głowie biedaczej. Nie mógł zaś nie zauważyć, że były dokończeniem dłuższych przedumywań, kto wie gdzie i jak zrodzonych, przez jakie nieszczęścia. Myśl,