Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 092.jpeg

z Brzyzku, starszy od Wojtka o roków pięć. Przywitali się wesoło:
 — Nie widziałeś, kto zenie za tobom?
 — Nie widziałech.
 W krótkości opowiedzieli sobie swoje niebogate sprawy.
 — Kaś do tela pasł?
 — Na Płoscanie. A ty ka?
 — Pod Wasielką. Ale i tu ku krajom wychodziłech z wołmi...
 — Mnie nie dali.
 — Jaby ta słuchał!...
 Wojtuś zawstydził się. Chciał uchodzić za parobka, co ma swoją wolę, a tu się sam potknął. — Juz ani razu nie pozenę na Płoscanę — przysięgał se w duchu.
 Znowu kilka par wołów wychyliło się z za wierchu. Na polanie uczyniło się gwarno i głośno. Pohukiwania, przyśpiewy leciały w roztokę. Pasterze cieszyli się pogodnym dniem i sobą, że ich tyle zebrało się razem. — Była już gromadka spora, i to w różnych leciech. Prócz Wojtusia i Jaśka, byli tam jeszcze: Józek Cudzin, Łukasz z pod Trześni, Hanka od Zapałów, Kasperek mały Zajęcyn, i wreszcie Jędrek z Doliny, najstarszy pomiędzy nimi. Ten też miał się już za gazdę i kazował se inszym woły nawracać. Choć go ta nikto bardzo nie spieszył się słuchać.
 Nareszcie ukazała się i Kasia z wołmi.