Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 049.jpeg

 — Jakże? przecie nie na śpas...
 Podziękowała mu pięknie oczyma za tę ochotność gotową, i pogoda stanęła znowu między nimi. Nie myśleli już o dalekich krajach i nie zazdrościli im niewidzianych cudów.
 — Niech se ta mają, co chcą, kiedy nam tu dobrze.
 — Hej...
 Zgodzili się oboje na jedno. Patrzeli na się leżęcy i chciwie choć pokryjomu wypijali se z oczów szczęśliwość. Po twarzach ich, zaognionych gorącem i upojeniem, chodziły złociste kółka, z pomiędzy liści buków padające, i staczały im się co chwila na oczy; więc uchylali je od światła i uśmiechali się jak dzieci tej słonecznej psocie.
 Szmer się jakiś uczynił u kraja.
 — Coz to? — szepnęło dziewczę.
 Podniósł się pasterz i popatrzał.
 — To ta wywiórka tak szmerzy... Puszcza szyszki smrekowe, co se naznosiła... Niema bukwi tego lata — rzekł, przychylony ku niej, a myśli sobie: »Co też to w tych oczkach siedzi...«
 — Nie patrz tak, bo mnie urzekniesz — zaśmiała się.
 — Tyś mnie już dawno urzekła...
 — Nie pleć. Jaka też to ta trawa... — rzekła, aby coś powiedzieć.
 — Kany?
 — I tu! i tam! i wszędy!...