Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 046.jpeg

 — Hej... — przyświadczył pasterz.
 — Nic sie tu nie cnie.
 — Samemu by sie cnęło... jak i mnie nieraz, kiedych sam pasł...
 — Nie mogłeś ku mnie przygnać?
 — Czy ja wiedział, żebyś mi była rada?
 — Ej ty... nie wiedział.
 — Ja i dziś poprawdzie niewiem...
 Śmiała się głośno, żeby zagłuszyć słowa niepotrzebne.
 — Słusznie nie wiem... — przymawiał.
 — Patrz-no, patrz-no, jaka ta wywiórka śmiała! Na ostatni kraj gałęzi przyszła...
 I tak patrzenie na cuda i patrzenie na się przeplatali gwarą zręczną, jak przewijania wiewiórcze. Czasem troska o woły ich nadlatywała.
 — Ka one też tam... Trzaby wyjrzeć...
 Ale jedno drugie wstrzymywało, i tak im chwile leciały.
 Słońce coraz mocniej piekło; nawet przez liście buczyny żar się do cienia przesączał... Gorąco przypołudnia rozleniwiło siedzących — polegli plecyma na trawie, i roztwartemi oczami patrzyli ku niebu.
 — Co też to tam jest... to niebieskie?
 Dziewczę nie lubiało patrzeć nie mówięcy.
 — Nie wiesz to? sklepienie...
 — Ja wiem... ale z czego?
 — Tego nikto nie może zgadnąć.
 Patrzyła jeszcze chwilę z pobożnem zastano-