Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 045.jpeg

 — Może ci ją dostać?
 — Po co... I tak byś jej nie dostał...
 — E? Załóżmy sie!
 — Nie chcę.
 — Jaby jej nie dostał! — mówił urażony. — Chybaby skrzydła musiała mieć... Abo w jakim gęstym lesie...
 — Cicho-no! Widzi mi sie, że zagrzmiało...
 Zmilkli. Pasterz spojrzał do góry.
 — Z jasnego nieba? Bajanie!...
 — Zdawało mi sie...
 Jednak, mimo tych objaśnień, jakiś cień przesunął im się po sercach, życiem dyszących, jakby poprzed słońcem przeleciał czarny ptak nieznany; i chwilę trwali w milczeniu, nim się ich dusze rozpogodziły na nowo.
 Łatwo to przyszło, bo zewsząd wiały ku nim: radość, wesele, swoboda. Gdzie pojrzeć — wszystko kwitnęło, dyszało życiem pełnem, beztroskliwem, i radowało się słońcu. Ptaszki one dwa nie odstępowały kraja, trzepotały się po liściach i gwarzyły bezustanku jakąś przymilającą się gwarą. Wiewiórka znowu, przyośmielona bezobawą ptasząt, wróciła na bliższe drzewa i szmerzyła się, śmigając z gałęzi na gałąź dla wprawy. Nawet te liście bukowe, prześwietlane słońcem, miały jakąś radość w sobie, która się udzielała oczom, patrzącym na nie z pobliża.
 — Jak też to tu wesoło! — rzekło dziewczę.