Strona:PL Władysław Orkan-Miłość pasterska 044.jpeg

może, trzeba coś wymyśleć«. Podsunęła jej sposobność:
 — Jakie te ptaszki śmieszne... — pokazała na kraj.
 Dwoje onych małych ptasząt, które poprzednio wyfurgnęły z kraja, wróciły znowu na dawne swe miejsce i wieszały się po gałązkach, szepleniąc przytem coś do siebie.
 — Nie wiesz — spytała — jak sie nazywają?
 — Nie wiem... Czy sie to muszą nazywać? Ochrzcij je sama...
 — Jedno ma czubkę czarniawą na głowie. To będzie on... A ona zaś ma korale pod szyją. To on będzie czubaty, a ona koralinka. Coż, podoba ci sie?
 — Podoba... — odrzekł z uśmiechem, myślący o innej ptaszce.
 — Patrz! Patrz! Wywiórka!...
 — Co też ty jeszcze nie wynajdziesz...
 Poprzez liście widać było owo cisawe stworzenie, patrzące z ciekawością ku nim, w ruchu postrożnym, trzema łapkami wsparte na gałęzi, czwartą, sięgającą wyżej, na pniu buka, gotowe każdej chwili do wyśmigu...
 — Nic sie nie boi...
 Pasterz sięgnął opodal po szyszkę.
 — Nie ciskaj. Co ci wadzi?
 Posłusznie upuścił szyszkę.
 — Widzisz, spłoszyłeś ją. Takie to ładne.