Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 186.jpeg

 Zdawało mu się, że stoi na tamtym świecie, śród ugorów i widzi mały skrawek tego świata, który mu pozostał...
 — Taki mały! takie nic...
 Obejrzał się daleko — jeden ugór... Na czem to ludzie żyją?... Spojrzał na rzekę... Po co ta woda płynie?... płynie... płynie... goworzy...
 Wsłuchał się w ten odgwar cichy, daleki... i począł wracać za latami do ojcowskiej chaty... Potem zwolna przechodził życie od kołyski, wszystkie złe uczynki na świecie.
 Czas upływał za wodą, a Chyba kończył milczącą spowiedź życia, zaczętą na Jaśkowym grobie... Oczy mgłą zachodziły — wargi drżały — głową pochylił na kolana i szeptał wodzie bez przerwy...
 — Poniesie morzu... Bóg nie wysłucha... darmo!.. Na wieczną pustkę!... na śmierzć...
 Szumiała woda na przykopie, wiater zawiewał szum...
 Dwie łzy upadły w wodę...
 Chyba zapłakał.
 Po chwili głowę uniósł na ręku i oparł.
 — Sam... sam jeden...
 Przed oczami jego stała nizka chałupina za wodą. Zabrali się stamtąd ludzie — odeszli i drzwi nawet nie zawarli za sobą. Tak bywa.
 Stary Chyba długo patrzał ku niej, jakby się