Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 158.jpeg

gardło. Doczekał się ich nareszcie. Południe było, kiedy przyszli...
 — Tomuś! Tomuś! — wołali odedrzwi.
 — A co! Nie na moje wyszło? Bedzie ta Hanka zła! Siadajcie tu przy mnie.
 Kumotr dziecko położył na pierzynie, kumoszka je nakryła chustką — i posiedli.
 Kozera teraz Bogu dziękował po cichu, że doczekał się takiej uroczystości.
 — Żeby to choć raz do roku! Mój Boże! Upije sie człek i ni ma wyrzutów sumienia... Ale trudno! — zwrócił się do siedzących. — Takie mie nieszczęście spotkało...
 — E nie bajcież! — odrzekła kumoszka. — Czy my to nie ludzie, abo co! I nam za młodu różne sie trafiały wypadki, a... co bedziecie robić?
 — Hej! — przyświadczył kumotr.
 — W ręce!
 — Dej Boże! Niech rośnie... niech sie krzepi!
 — Jeszcze sie z wnęka pociechy doczkacie...
 — Ho, ho, ho!
 — Pijcież kumie!
 — Nie raczcie...
 — Bo u mnie, to tak. Jak mam z kim, to wypiję...
 — W ręce!
 — Dej wam Boże!
 — I zesiedziałbych dzień, dwa dni... nic mie do chałupy nie ciągnie...