Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 144.jpeg

 Śniadali prawie, gdy weszła... Pochwaliła Boga i spojrzała najpierw ciekawie, co jedzą...
 — Czyjażeś ty? — spytali.
 — Margoścyna, z za wody...
 — To już telą dziopinę Margośka wychowała... no wicie! — dziwowała się gaździna, dolewając mleka do klusek.
 — Zawołajże jej do miski! — szepnął gazda.
 — Coby ci szła! — odrzekła. — Pewnieś już po śniadaniu? — zwróciła się do Zosi.
 — Już! — odpowiedziała nieśmiało.
 — No, widzisz! — mówiła gaździna. — Oni tam zawczasu śniadają, choć komorniki...
 — Bo wstają wczas... nie leżą se, jak ty do śródpołuń! — mruknął gazda.
 — Nie kuśże mie na boską obrazę!...
 Zosia widząc, na co się zanosi, podeszła do gaździny i obłapiła ją niziutko za nogi...
 — Kazali was też tu mama pieknie prosić, cobyście mi dali kapkę mleka i mąki...
 — Ni macie to kóz?
 — Ni mamy, bo mama sprzedali..
 — Taak? To matka piniądze zbija, a was na żebry goni? Dobra matka!
 Zosi łzy zakręciły się w oczach. Chlipała powietrze, gwałtem wstrzymując się od płaczu.
 — Powiedz matce, że ja la niej krów nie chowam, rozumiesz? Ma u mnie kto zjeść i wypić, żeby ino było...