Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 126.jpeg

 Haźbieta, mimo chęci, nie ważyłaby się po takiej zapowiedzi ani spojrzeć w tę stronę... cóż dopiero iść!
 I odtąd nie zajrzała do Margośki.
 Za wodą jednako czas płynął — dzień po dniu... Śniadanie i obiad, wieczerza i spanie i dwa razy na dzień te same paciorki. Doba za dobą mija bezpowrotnie, a każda wlecze za sobą coraz większe znużenie i ospałość.
 — Kiedyż sie ta zima skończy? Mój Boże!
 — Dopiero sie zaczęła...
 — Taka długa!
 — Jak życie mizernego człeka.
 — Nikt nie zajrzy, nie obróci sie do nas...
 — Dyć tak, moi kochani — dodała Jagnieska. — Jak lato przydzie, to nas widzą i najdą katędy. W zimie siedź, abo zdychaj — nikt sie nie popatrzy...
 — Ani do kogo wyjść! Ani z kim zagadać...
 — Nieurada gosposiu! Nieurada... Gaździne mogą chodzić, odwiedzać sie wzajem... to ich święto! nie nasze.
 — Dyć tak, nie inaczej.
 — Komornicy powinni najmniej miejsca ludziom zajmować na świecie, bo tak już Bóg przykazał...
 — Dyć nie stoi w piśmie...
 — Cóż z tego, że nie stoi? Ale życie powiada, że tak! moiściewy... Do mysie dziury wleźć i to