Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 120.jpeg

 — E na traczu! Kanyżby inędy?
 Ugotowała śniadanie i bydłu polała jadło w cebrzykach.
 Skoro wstali od miski, odezwał się Chyba, tłumiąc gniew:
 — Idźno Haźbieś, idź po tego hycla... Niech przydzie! Powiedz, że mu wszystko daruję.
 — Uwierzy mi?
 — Idź, kie ci gadam!
 — A polanie?
 — Pomoże ci zanieść, jak przydzie. Ja nie na to synów chował, cobych za nich robił!
 — Kanyż pódę?
 — Wszędy idź i szukaj, dopokąd nie najdziesz. Ani mi sie pokazuj bez niego!
 Haźbieta zaszemrała cicho, zaodziała chustkę i poszła.
 Chyba tymczasem izbę uprzątnął i usiadł na ławce. Nie mógł jednak długo usiedzieć; gniew go szarpał za gardło. Godziny szły, słonko się podnosiło zwolna.
 — Kiż to dyabli! — powtarzał, wyzierając przed sień.
 Uspokoił się potem. Zdało mu się, że już lada chwila nadejdą.
 — Nie porada, żeby dłużej siedzieli... już połednie!
 Teraz ino to miał na myśli, jakby tu godnie Wojtka przyjąć...