Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 086.jpeg

 — Jeden se ostawcie... — szepnął Józek, odbierając.
 — Na co?
 — Przyda się, choć na sól...
 — Schowaj! My sie ta obejdziemy. Prędzej sie tobie przyda...
 — To wam przyślę.
 — Proś Boga naprzód o zdrowie. Nie trap sie o nas. Wyżyjemy jako...
 — No, idziemy? — ozwało się paru.
 — Mój Józuś! Jeszczech ci też zabaczyła pedzieć, że sie też nie wdaj z byle kim, patrz roboty, a zdrowia se też szanuj, byś po niewczasie...
 — No, no, dobrze!
 — A pisz nam też tu, jako ci sie tam bedzie powodzić.
 — Ostańcie z Bogiem!... — szepnął, całując ją w rękę.
 — Józuś! Józuś! — załkała głośno.
 Ujęła głowę jego pochyloną w obie dłonie, a łzy cióreckiem spadały na włosy.
 — Niech cie Pan Bóg ma w swojej opiece... Matka Najświętsza...
 Nie mogła słowa dalej wypowiedzieć. Ucałowała mokre włosy i przeżegnała krzyżem świętym.
 — Bo już czas! — zawołali.
 Józek się złączył z nimi i ruszyli gromadą na kolej. Zdala obejrzał się na matkę i rękawem otarł łzawe oczy.