Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 062.jpeg

 Siedzą w alkierzu i piją — sami porządni gospodarze. Nie brak i Złydaszyka, niby starego Chyby — zawdy on tu siaduje. Wójtowie oba koło niego i wielu setnych zagrodników. Poważną gwarę tu słychać i śmiechy, niezbyt krzykliwe.
 W izbie szynkownej zato zgiełk panuje niesłychany. Gwar, kłótnie, krzyki, śmiechy — tworzą chaos jakiś dziki i nieludzkie nerwy zdają się tętnić w tym tłumie... Kocie wrzaski, bek sarniąt urywany, krótki, małpie głosy, pisk, kwik, ryk i ciche skowyty... ponadtem rżenie koni i huk spędzanego tabuna.
 Lud się bawi!
 — Waruj! Strzeż!!
 Pędzi kołem z góry par dwadzieścia...
 Ma jakąś piekielną harmonię ten zgiełk przeraźliwy. Czasami wrzaski cichną — wtedy słychać rytmiczne tupotanie, chrzęst podłogi i głośne zawodzenie skrzypiec.
 Sobek przoduje — Porębianie kryją się po kątach.
 Urywane zdania wylatują z hałasu.
 — Haźbieś!
 — Dyć sie nie pchaj!
 — Bedziesz mie ty chciała?
 — Ja nie wiem...
 — Na bok dzieci! — woła Sobek, nawracając.
 — Huś! huś!
 Falują husteczki, kołyszą się piórka na kapeluszach.