Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 030.jpeg

 — Gonciarnia! — potwórzył głośniej.
 — Ja wiem, ale co to?
 — Ujrzycie...
 — To, wicie, bedzie taki mały traczek — objaśniał Szczypta, który zawdy rad był uchodzić za mądrego — tu piłka, tam wodne koło, a teraz robi palcowe... Nie widzicie?
 — Dyć widzę.
 — No to o cóż sie pytacie?
 Każdy udawał, że rozumie, choć nie wiedział, co to ma być.
 Piła na traczu ochliła drzewo zawzięcie i wyrzucała trociny na deski. Sobek, który co dopiero wyszedł z izby, zgarnował je kerpcami.
 — Michał, do piły! bo dochodzi... — zawołał w stronę chłopów. Poruszyli się wszyscy. Michał z Jantkiem zastawiali wodę, Romek obracał korbą. Zasadzili piłę po nową deskę i zgrzyt puszczonego w ruch tracza rozległ się na nowo. Jedni wrócili do Jaśka, drudzy otoczyli półkolem watrę, ułożoną przy traczu.
 — On ta, rzekę, cosi wymani, jak i Jasiek... — podjął ten od Zapały.
 — Hej!
 — Wyduma, wyśtuderuje i zrobi.
 — Zwyczajnie, chłop przemyślny...
 — Talant ma, bo ma. Nikt mu nie zaprzeczy. Ino z ludźmi niemrawy, niepojęty.
 — To, to! Z nim, rzekę, wiele nie nagada...