Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 019.jpeg

ogniu zastępuje, bo trzy dni w tygodniu suszy regularnie, zje ta raz na dzień pieczonego ziemniaka i dość ma, nie krzywdzi se...
 Satrowa rada wzięła ją do siebie. Roboty dość w chałupie i na polu, to się przyda. Płacićby obcemu trzeba, a ona ta popchnie kielo telo i nie przykrzy się o nic. Nie robi ludziom, to jej pomoże, jak i dziś... Wyszła od rana i kopie. »Może jej ta trza dać obiad i wieczerzę, ale cóż to płaci? Nikt ci za darmo nie przyjdzie« — uspokaja się w swem sumieniu stara Satrowa i przy robocie daje dobry przykład. Pierwsza zaczyna nowy rządek...
 — Chybowe hań kopią! — powiedziała Wikta służąca, aby coś powiedzieć.
 — Kopią i ony sporo, ubywa im.. — dodała Jagnieska.
 — Nie próżnują ludzie! — rzekła Satrowa, jakby im chciała rzec: »Kopmy i my!«
 — Kto im hań to kopie? — przystanęła Wikta, by choć tyle odpocząć — Kozerowa Hanka, Haźbieta od Chyby...
 — Kop, kop, nie wypatruj! — zgromiła ją stara.
 — Przecie sie nie pali... — zamruczała Wikta.
 — A Margośki hań nie ma, tej z za wody? — spytała Jagnieska.
 — Nie widzę jej... Pono się gniewają ze starym Chybą.
 — Uwięzła i ona, jak mrowczyca w smole... mocny Boże!