Strona:PL Verne - Czarne Indye.pdf/69

— 61 —

 Inżynier, korzystając z jego nieobecności, rzekł do Szymona Ford i Magdaleny:
 — Zacnego macie chłopca, moi drodzy!
 — Tak, panie James, dobre to i przywią­zane do nas dziecko — odrzekł żywo stary nadsztygar.
 — I podoba mu się tu u was na »folwarku«?
 — Nie chciałby za nic nas opuścić.
 — Trzeba jednak myśleć o żonie dla niego.
 — O żonie dla Henryka! — odparł Szy­mon Ford. — O dziewczynie tam z góry, któraby lubiła zabawy, tańce, któraby wolała swoją wioskę od naszej kopalni! Henryk ani myśli o podobnej.
 — Szymonie — rzekła Magdalena — nie wymagałbyś przecież, by się Henryk wcale nie ożenił.
 — Nie wymagam — odrzekł stary górnik — ale nic pilnego! Kto wie, czy mu nie znaj­dziemy...
 Henryk wszedł do izby i Szymon zamilkł. Magdalena wstała od stołu, wszyscy poszli za jej przykładem i zasiedli na chwilę przed bramą folwarku.
 — A zatem Szymonie — rzekł inżynier — słucham was.
 — Panie James — odrzekł Szymon Ford —