Strona:PL Verne - Czarne Indye.pdf/55

— 47 —

sząc lampę by im oświecała drogę, zapuścił się w długą i wysoką galeryę, podobną do sklepienia katedry. Nogami obaj potrącali czę­sto pokłady drzewa, podtrzymujące szyny w chwili eksploatacyi. Zaledwie uszli pięćdzie­siąt kroków, ogromny kamień padł u samych stóp Jamesa Starr.
 — Ostrożnie panie Starr — zawołał Hen­ryk, chwytając go za rękę.
 — To kamień Henryku. Ach, te stare skle­pienia nadwątlały widać, i...
 — Panie Starr — rzekł Henryk — zdaje mi się, że ten kamień został rzucony... i to rzucony ręką ludzką.
 — Rzucony! — zawołał James. — Co chcesz przez to powiedzieć, mój chłopcze?
 — Nic, nic, panie Starr — odrzekł Henryk, którego spojrzenie spoważniało nagle, jakby usiłowało przebić grube ściany. Idźmy dalej, oprzyj się pan na mojem ramieniu, i nie oba­wiaj niczego.
 — Bądź spokojnym Henryku!
 Obaj przyspieszyli kroku, ale Henryk czę­sto odwracał się poza siebie, kierując blask lampki w głębie galeryi.
 — Czy prędko dojdziemy? — zapytał in­żynier.
 — Za jakie dziesięć minut.
 — Dobrze!