Strona:PL Verne - Czarne Indye.pdf/233

— 225 —

narodowe nie zostały skomponowane przez nikogo, że są zbiorem naturalnym podmuchu wiatru, szmeru wód, szelestu liści. Forma przgrywki, powtarzająca się regularnie, była dziwną. Składała się z trzech taktów na dwa tempa i z jednego taktu o trzech tempach, zakończonym na tempie słabem. Na przekór wszelkim pieśniom dawniejszej epoki, był trzymany cały śpiew w tonie majorowym i można go było napisać jak następuje w tym języku cyfrowym, który daje nam nie dźwięki, ale przestanki międzydźwiękowe.
 ${\overline {5}}\quad |\quad 1.{\overline {2}}\quad |\quad {\overline {35}}~{\overline {25}}\quad |\quad {\overline {1.{\overline {7}}}}~{\overline {{\underset {.}{6}}{\underset {.}{5}}}}\quad |\quad 2{\overline {2.{\overline {2}}}}2$
 $|\quad 1.{\overline {2}}\quad |\quad {\overline {35}}~{\overline {25}}\quad |\quad {\overline {1.{\overline {\underset {.}{7}}}}}~{\overline {{\underset {.}{6}}{\underset {.}{5}}}}\quad |\quad 1{\overline {1.1}}1$
 Najwięcej był zadowolonym wtedy Jakób Ryan. Znał ten śpiew jezior szkockich. To też podczas gdy góral przygrywał na dudzie, Ja­kób swym pięknym głosem zaśpiewał hymn poświęcony legendom poetyckim starej Kale­donii.
 Była godzina trzecia po południu. Brzegi zachodnie jeziora Katrine, mniej urozmaicone, oddzielały się podwójnym rzędem Ben Anu i Ben Venue. O pół mili stamtąd rysowała się wązka przystań, kędy Rob Roy miał wysadzić swoich pasażerów, udających się do Stirling przez Callander.