Strona:PL Verne - Czarne Indye.pdf/174

— 166 —

 Potwór skrzydlaty zatrzymał się na chwilę, i z góry napadł na Henryka z dziką zaciętością. Henryk miał tylko prawą rękę wolną i nią się zastawiał od silnych uderzeń olbrzymiego dzioba i skrzydeł.
 Bronił się zatem, zakrywając o ile mógł dziecko.
 Ale ptak nie na dziecko się rzucał, tylko na niego.
 Henryk, kręcąc się wraz z sznurem w koło, nie mógł go trafić nożem odrazu.
 Walka się przedłużała. Henryk krzyknął z całych sił, spodziewając się, że towarzysze usłyszą jego wołanie.
 Tak się też stało i sznur prędzej zaczął się unosić.
 Pozostawało jeszcze około osiemdziesiąt stóp do przebycia.
 Ptak rzucił się wtedy na Henryka ze zdwojoną siłą. Henryk zdołał go zranić w skrzydło; ptak wrzasnął straszliwie i znikł w głębi szybu.
 Ale Henryk, wywijając obosiecznym nożem, żeby ranić ptaka, nadciął niebacznie jedną stronę liny.
 Rozpacz go ogarnęła i krzyknął przeraźliwie.
 Silniejsze trzeszczenie sznura oznajmiło,