Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/141

 — Chodz do mnie. I przyciągnąwszy ją do siebie, zaczął patrzeć badawczo w jej oczy.
 — Po chwili zaczerwienił się, jak rak.
 — Nie rozumiem cię moja mała!
 — Wierzę...
 — Nie wiem, czy to jest naiwność, czy złośliwość, perwersja, drwiny, cynizm z twojej strony?
 — Poprostu współczucie.
 — Dlaczego współczucie?
 — Chce pan wiedzieć dlaczego? A czy pan nie będzie się gniewał na mnie, gdy mu powiem?
 Przyrzeka mi pan, że się pan nie obrazi?
 — Mów.
 — Ach więc... ponieważ pan jest biedny i nieszczęśliwy! Niech pan zaufa Rosario, niech pan mi zaufa. Jestem bardzo panu oddana... więcej oddana, niż Orfeusz.
 — I zawsze mi będziesz oddana?
 — Zawsze?!
 — Cokolwiekbądź się stanie?
 — Cokolwiekbądź się stanie!
 — Jesteś prawdziwa...
 August chciał posiąść Rosario...
 — Nie, teraz nie!
 Rozstali się.
 August, po jej wyjściu, pomyślał: „Obydwie gotowe są zrobić ze mnie warjata! Już przestałem być sobą“.
 — Wydaję mi się, że się pan powinien zająć polityką, lub czemś w tym rodzaju, — rzekła Liduvina, podając mu obiad. Toby pana trochę rozerwało.
 — W jak sposób wpadłaś na tę genjalną myśl, moja droga?
 — Myślę, że lepiej będzie, gdy się pan sam czemś rozerwie, niż gdy inne będą sobie robić rozrywkę z pana.