dność: mianowicie ptaszek ów zamieszkuje wyłącznie nadrzeczne lasy, gdzie, przebywając pojedyńczo, poluje tylko na wierzchołkach wysokich drzew; brunatna jego barwa harmonizuje tak dokładnie z ubarwieniem kory, iż dostrzec go jest niezmiernie trudno; nadto, ponieważ jest zawsze milczący — nie wydaje żadnego śpiewu, ni głosu — więc i w ten sposób nie zdradza swej obecności. Odgłos silnego turkotu przypisywany bywa zawsze któremuś z większych gatunków dzięcioła, jak Tripsurus flavifrons, który też zwykle znajduje się w pobliżu.
Nic tedy dziwnego, że nie żałowałem czasu ni fatygi, by zebrać jak najwięcej takich okazów. W celu zdobycia całej ich serji przeszedłem zgórą 120 kilometrów, gdyż każda wycieczka do punktu, odległego o 10 przeszło kilometrów, przynosiła mi w razie powodzenia tylko jeden okaz, tak wiele czasu wymagało wyśledzenie dzięciołka.
Wracając z lasu, spostrzegliśmy u wrót swego obejścia pana Sztala, który, jako jeden z najstarszych osadników polskich, wzbudzał w nas zrozumiałą ciekawość, to też uprzejme zaproszenie na wieczerzę przyjęliśmy skwapliwie.
Starsi osadnicy polscy, których typowym przedstawicielem był gospodarz, znieśli wiele biedy w początkach swego pobytu w Paranie.
Strona:PL Tadeusz Chrostowski-Parana.pdf/139
Ta strona została uwierzytelniona.
