Znaną mi jest ciekawa z wielu względów legenda indyjska o pochodzeniu jednego z plemion, którą podaję poniżej w pewnem skróceniu, zaznaczając, że opowiadają ją Indjanie z rozmaitych plemion, z drobnemi tylko zmianami.
„Onemi czasy spadł na ziemię wielki deszcz, który zalał wszystkich i wszystko zatopił. Jeden z naszych ludzi, zmęczony już bardzo długiem pływaniem, ujrzał płynącą palmę; uchwycił się jej gałęzi, wdrapał na wierzch i usadowił między konarami. Tak płynął długo, zaspokajając głód dojrzałemi owocami palmy, których była tam obfitość, a pragnienie – wodą.
„Pewnego dnia usłyszał głos rzecznego ibisa — sapucuhu,[1] który wołał do niego: „
— „Trzymaj się dobrze, przyniosę ci ziemi!
„Nieco później na gałęzi palmy usiadła saracura“[2] i rzekła:
— „Niedaleko stąd jest ziemia. Dlaczego nie pójdziesz tam?
— „Nie mogę — brzmiała odpowiedź człowieka — jestem tak słaby, że upadnę i utonę.
— „Przyniosę ci zatem ziemi — odrzekła saracura.
