Strona:PL Sue - Awanturnik.djvu/123

 — Hm... nic wam nie poradzę — odparł mnich, wzruszając ramionami. — Tak brzmi rozkaz ojca przeora.
 Gdy mnich zmilkł za drzwiami, dzieci padły sobie w ramiona, łkając boleśnie.
 — Nasz tatuś umrze... gdy się o tem dowie... O, Boże, on umrze... on umrze...
 De Cronstillac przyglądał się tej scenie, nawpół ukryty za jednym z filarów, wzruszony, a zarazem oburzony do pasji. Gdy mnich wychylił się na chwilę, by zamknąć drzwi, przystąpił doń i rzekł:
 — Przepraszam bardzo... słówko do ojca dobrodzieja... Czy mam przed sobą wielebnego ojca z St. Quentin?... Nieprawdaż, wielebny ojciec pozwoli mi przenocować tu do jutra?
 Sługi Boży obrzucił go bazyliszkowym wzrokiem.
 — Hm... niepodobna się opędzić od różnych żebraków i włóczęgów... — mruknął. — A no, zadzwoń do bramy ojca furtjana, to ci dadzą trochę słomy na posłanie w szopie i miskę zupy...
 A po chwili dodał, jakby do siebie:
 — Te włóczęgi, to najgorsza plaga klasztorów.
 Stary wiarus aż poczerwieniał z gniewu, wyprostował swą zgrabną jeszcze postać, zasunął futrzaną czapkę aż na oczy, stuknął kijem o kamienne stopnie schodów i huknął groźnie:
 — A, do kroćset!!... Czcigodny ojczulku, mógłbyś trochę więcej uważać, z kim masz do czynienia!!
 — A to co takiego?... — wrzasnął oburzony mnich. — Oberwaniec jakiś!
 — Z tego, że mam na grzbiecie łachmany, nie wynika jeszcze, beczko łoju, bym cię prosił o jałmużnę! — zawołał de Cronstillac.
 — A więc, o co ci chodzi?
 — Żądam wieczerzy i noclegu... chyba wasz klasztor nie zbankrutuje, jeżeli da biednemu wędrowcowi kawał chleba i jaki barłóg. Brak dobroczynności duchownym nie