Strona:PL Sue - Awanturnik.djvu/116

 — Nie mylę się. Nie, no ale dość już tej próby — gniewam się nawet na ciebie, żem cię tej próbie poddał...
 — Jakiej próbie, ojcze?
 Pleban zmieszał się.
 — Nie, nie — jestem z niej kontent — bo dzięki tej próbie poznałem całą wartość twej szlachetnej duszy.
 Rozmowę ich przerwano pukaniem do drzwi.
 — Kto tam?
 — Wieczerza na stole, ojcze!
 — A więc pójdź, mój synu — zakończył o. Griffon z dziwnym uśmiechem. — Nie wiem czemu, ale mam jakieś przeczucie, że ten wieczór zakończy się dla ciebie wyjątkowo szczęśliwie...
 Zdziwiony awanturnik udał się za plebanem na pokład i... osłupiał.
 Cała załoga zgromadziła się w paradnych mundurach na pokładzie; na masztach i linach pozawieszano zapalone latarnie. Zaledwie postawił nogę na pokładzie, rozległ się huk dwunastu ośmiofuntowych dział.
 — A to co, do djabła, mój ojcze? — wrzasnął. — Atakują nas... kto?!...
 Pleban nie miał nawet czasu odpowiedzieć gaskończykowi, bo zbliżył się doń kapitan otoczony oficerami.
 — Panie de Cronstillac — zaczął ze źle ukrywanem wzruszeniem — jesteś pan właścicielem tęgo okrętu z całym ładunkiem... i melduję panu...
 Gaskończyk myślał, że stary opój dostał białej gorączki.
 — Do djalbła!... — wrzasnął. — Co pan wygadujesz i to jeszcze przed wieczerzą?... Ładnych pan rzeczy narobisz po paru kieliszkach!!
 Kapitan skłonił mu się z szacunkiem, wcale nie zwracając uwagi na niezbyt pochlebne przypuszczenie swego nowego pryncypała.
 — Mój ojcze — zwrócił się gaskończyik do o. Griffon‘a. — Co to wszystko znaczy?...