Strona:PL Sue - Artur.djvu/616

 Gdym przeszedł do siebie, znalazłem się leżący w moim pokoju, mając głowę i ramię chustami obwinione.
 Doktór Falmoutha, o którym zapomniałem dotąd mówić, człowiek poważny i wielce uczony, był przy mnie.
 Pierwsza moja myśl była dla Henryka.
 — Jak się ma Lord Falmonth? — rzekłem do doktora.
 — Milord coraz to ma się lepiéj; rana jego, szczęściem, wcale nie jest niebezpieczna.
 — Czyż niema uda złamanego?
 — Jest to bardzo mocna kontuzja, boleśniejsza może niżeli złamanie, lecz bynajmniéj nie niebezpieczna...
 — A rozbójnicy?
 — Zdołali wymknąć się i wyruszyć pod żagle, straciwszy pięciu ludzi w tym napadzie, lecz zapewne unoszą wielką liczbę ranionych...
 — A my, czy dużośmy ludzi stracili?
 — Trzech majtków i jeden nadzorca zostali zabici.... prócz tego, dziewięciu naszych żeglarzy, mniéj lub bardziéj jest rannych.
 — Zdaje mi się że teraz dzień? Któraż godzina, doktorze?
 — Jedenasta, Panie.
 — Prawdziwie, zdaje mi się że śpię.... to więc wszystko wydarzyło się?...