Strona:PL Sue - Artur.djvu/467

 — A gdyby moja przyjaciółka naznaczyła jednak tę cenę za swą miłość?
 — To niepodobna.
 — Jakto?
 — Byłbym to wziął za żart, i żadnym sposobem niechciał uchodzić za dudka.
 — Dla czego żart?
 — Bo niema kobiéty, która by mogła miéć myśl podobną:
 — To trochę za wiele!
 Ja tak sądzę.
 Żadnéj kobiéty?
 Żadnej!
 — Lecz ja Panu powiadam, żem to doradziła mojéj przyjaciółce.
 — Pozwól mi Pani wątpić o tém co powiadasz.
 — To do niewytrzymania, przyszła nu na myśl ta zdrada, i poradziłam ją méj przyjaciółce, upewniam Pana.
 — Nie mogę Pani uwierzyć; znam aż nazbyt szlachetność twego charakteru, aby dać wiarę własnym twoim oczernieniom.
 — A przypuśćmy też teraz gdybym to Panu samemu powiedziała.
 — Mnie?
 — Panu.
 — Niemogę przypuszczać niepodobieństwa.