Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/399

kraczał poza sferę zimnej wyniosłości i surowej cnoty, która zupełnie paraliżowała jego ujmujące przymioty.
 Po tych przedwtępnych objaśnieniach łatwo pojąć, jak różnorodne uczucia kierowały aktorami tej sceny.
 Pani Saint-Dizier siedziała w wielkiem krześle przed kominkiem.
 Margrabia d’Aigrigny stał obok niej.
 Doktór Baleinier, siedząc przy biurku, zaczął przerzucać kartki z biografją barona Tripeaud.
 A baron jakby się przypatrywał z wielką uwagą biblijnemu obrazowi, zawieszonemu na ścianie.
 — Wezwałaś mnie, ciotko, dla pomówienia ze mną o ważnym interesie? — zagadnęła Adrjanna, przerywając kłopotliwe milczenie, panujące w salonie, od chwili jej przybycia.
 — Tak, moja panno, idzie tu o bardzo ważną rozmowę.
 — Jestem na rozkazy ciotki...
 Usiedli wszyscy koło stołu gabinetowego księżny.
 — A w czem rozmowa nasza obchodzić ma tych panów, ciotko? — zapytała panna Cardoville.
 — Ci panowie to dawni przyjaciele naszego domu; wszystko ich obchodzi, co tylko ciebie dotyczy, powinnaś ich rad słuchać i przyjąć je z uszanowaniem...
 — Moja ciotko, nie wątpię o szczególnej przyjaźni tych panów dla naszego domu, lecz, zanim przyjmę ich za widzów, czy za powierników naszej rozmowy, chciałabym wiedzieć, o czem mamy mówić...
 — Niech i tak będzie — odrzekła księżna Saint-Dizier oschłym tonem — oddawna już przywykłam do kaprysów twego niesfornego umysłu; sądzę więc, że, będąc śmiałą, jak sama wyznajesz, nie powinnaś się obawiać wypowiedzenia wobec tak szanownych osób tego cobyś mi powiedziała sam na sam...
 — A więc mam być formalnie badana i w jakim to przedmiocie?