Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/018

 — Tera pójdziesz z nami do wsi. A potem, to się dowiesz.
 — Co myślicie ze mną zrobić?
 — Na sianie cię położymy, to se ta spoczniesz. Sianem się wóz wyściele i do miasta cię odstawimy podwodą.
 — I to wy, mnie?...
 — Nie nasze dzieło. Taki przykaz — i pokój.
 Ranny milczał i spokojnie patrzał na nich wszystkich. Zimno go trzęsło. Uśmiechnął się smutnie do myśli, że z takim trudem przez las i rzekę brnął, ażeby wreszcie przyjść do celu...
 Ktoś w tłumie odezwał się:
 — Ij, — takiego ta wieźć! Sprzężaju szkoda. Toć toto do figury w Borku nie dojedzie i uświerknie.
 — Widzieliście, moi ludzie, jaką to magierę czerwoną ma na łbie...
 — Jakiemuś chłopu ukradł te czerwoną czapkę, panie?
 — Bez rzekę przelazł... Woda mu z kożucha ciecze...
 — Ludzie! Boso toto idzie...
 — Kajeś buty zgubił, te „wolność“?
 — Zdaleka to tak idziesz, panie wojskowy?
 — Kożuch ma jakisi ze znaczkiem.
 — Pewnie ukradł...
 Sołtys nastawał, swarząc się ze swoimi, jakby u całej gromady szukał potwierdzenia urzędowych czynności:
 — No, chłopcy, trza go wiązać!
 — Takiego ta wiązać...