Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/349

 — Tu, na tym placu.
 — No, cóż? Ruszaj się pan ze swobodą!
 — Ale czy pan komendant nie zechciałby dać mi pozwolenia na piśmie?
 — Czemuż aż na piśmie?
 — Żeby mię nie zaczepiano, gdy zechcę coś robić?
 — A cóż pan zamierzasz robić?
 — Muszę pochować na cmentarzu, a przynajmniej w godziwem miejscu, lokaja, który umarł w tej piwnicy z ran podczas ostrzeliwania.
 — Dobrze. Gdzież on jest?
 — Tu obok leży, ledwie przysypany grudą. Przeniosę go gdzieindziej.
 — Teraz, panie, trupy odkopywać i przenosić! Ale przenieś pan.
 — Mogę więc mieć łopatę, lub rydel?
 — Dam panu ludzi, którzy to załatwią.
 — A nie! Uczyniłem ślub, że to sam i własnoręcznie zrobię. Był to stary i wierny sługa tego domu.
 — Dziwne upodobanie i dziwne śluby! Ale owszem, bierz pan rydel, a nawet samą łopatę i kop sobie do woli. Wydam żołnierzom polecenie, żeby w niczem nie przeszkadzali.
 — A czy pan kapitan będzie łaskaw wydać mi przepustkę do Lwowa?
 — Spróbuję, spróbuję... — mówił służbista, oddalając się w kierunku pogorzelisk
 Pan Granowski umiał kuć żelazo, póki gorące. Rzekł tedy za odchodzącym:
 — A więc pan kapitan raczy przysłać mi niezwłocznie przez żołnierza rydel, albo łopatę. Proszę o to