Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/348

szczę, proszę pana, daję na jego ręce ten pugilares z pieniędzmi.
 — Jakto? — zakrzyknął oficer surowo, lecz dość niezdecydowanie.
 — Na dowód, że nie uszkodzę tych papierów, wręczam panu, jako kaucyę, połowę mego majątku. Chodzi o to jedynie, żeby nie uszkodzono tych pamiątek.
 Oficer obracał w rękach pugilares, a wreszcie łaskawym ruchem wpuścił go do bocznej kieszeni swego płaszcza.
 — Nu, ładno... — rzekł, biorąc z rąk żołnierza plik papierów Nienaskiego i wręczając go staremu panu.
 Gdy się ta rozmowa toczyła, już ludziom gruntownie zrewidowanym pozwolono odejść i zbliżyć do ognisk pogorzeli, to też nikt z nich tej rozmowy nie słyszał i manipulacyi nie widział. Oficer wytarł znowu swe binokle i uprzejmie spytał pana Granowskiego łamaną polszczyzną, co zamierza ze sobą robić.
 — Przedewszystkiem muszę się umyć...
 — Słusznie, — rzekł tamten, patrząc z ordynarnym śmiechem na brudną twarz rozmówcy.
 — Później chciałbym wyrobić sobie prawo przejazdu do jakiego miasta.
 — Do jakiegoż miasta?
 — Naprzykład, do Lwowa.
 — Och, zaraz do Lwowa... Ale zobaczymy. Może...
 — Przedewszystkiem jednak chciałbym mieć prawo poruszania się tutaj ze swobodą.
 — Gdzie?