Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/303

patrzał na ruinę w ciągu jednego kwadransa wszystkiego, co przywykł poczytywać za niewzruszoną na wieki potęgę. To też Kalunio chwytał się za głowę i coś bełkotał, razem modlitwy i przekleństwa, prośby i groźby. Co innego czuł pan Granowski. Tego niemal bawiło nowe widowisko. Złowroga postać szczytnej uciechy przejmowała go na widok drżenia ścian dworu od niewidzialnych ciosów. Z satysfakcyą patrzał, jak jeden ze starych kominów rozprysł się literalnie w okruszyny, w drobny pył, — gdy dzwoniły szyby okien i darły się połacie dachu, niby włókniste łachmany. Kalikst opatrzył się pierwszy:
 — Jaśnie panie! To kule tak gwiżdżą!
 — Tak myślisz?
 — Kule!
 — No, więc co?
 — Uciekajmy!
 — A ba! Owszem! Tylko — dokąd?
 — A gdzie jaśnie pan każe, to umykajmy, aby ino stąd.
 — „Każe“? Nie, kochaneczku, dowcipny Kaluniu. To ty każ!
 — Ja nie wiem!
 — „Nie wiesz“? Doprawdy? A widzisz... Rozkazuj! Ja będę słuchał. Obaczno, jak to łatwo być panem, jakie to głupstwo rozkazywać. Rozkazuj mi, z łaski swojej, miły Kaluniu!
 — Nie kazywałem do tej pory, tylo, com słuchał, to i teraz nie moja rzecz komandować.
 — A ja ci właśnie komanduję, żebyś rozkazy dawał. No, jazda! Komanduj!