Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/274

 — Upatruję w tem pożytek dla naszej sprawy.
 — Pijawka, imająca się wrzodu... — mruknął Śnica przez zęby. — „Pożytek naszej sprawy“... Pan jesteś człowiek niepewny, niebezpieczny... — dodał głośno.
 — Niebezpieczny — dla kogo?
 — Dla sprawy państw centralnych.
 — Tiens! Nie myślałem jeszcze o tem.
 — Ja za pana o tem myślałem i stale myślę.
 — Widzę to z podziwem.
 — Siedzi w kryminale w Paryżu, a setki tysięcy rzuca na fiksacką politykę. W tem jest gruby kawał.
 Pan Granowski uśmiechnął się pobłażliwie. Wzruszył ramionami, mówiąc:
 — Cóż to ma wspólnego jedno z drugiem?
 — To jest podejrzane.
 — Pan zapewne ma jeszcze gorączkę.
 — Nie. Po tem, com przeżył w bitwie, na polu, gdym leżał wśród trzasku czerepów, po tem, gdy mię przetrąciło, w czasie operacyi i teraz po nocach, — już we mnie nic miękkiego niema. Wiedz wasan o tem!
 — A to dawniej było w panu coś miękkiego?
 — Dawniej — bywało. Teraz niebezpiecznie jest ze mną wojować. To też panu nie radzę. Dawne maniery skończyły się.
 — Może pan tedy zacząć nowe maniery.
 — Żebyś pan wiedział!
 — No, to poczekam... — mówił pan Granowski, dźwigając się z miejsca.
 — Poczekasz pan u Montelupich.