Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/161

 — Jeżeliby mi było wolno wyjaśnić...
 Wyjaśnić... — szyderczo przerwała urocza pani.
 — Ależ, dla czego? — dziwił się pan Granowski. — Dla czego? Wszakże to pan mówił mi niedawno o walce na śmierć z Moskalami...
 — Tak jest! Ale jeżeli mi wolno wyjaśnić...
 Ktoś wszedł i rozmowa się urwała.
 — Gdzież mam szukać Sabiny? — zapytał pan Granowski.
 — Ach, toć już ona z pewnością szukać pana powinna i będzie. Gdy jej zaświeci nadzieja twej materyalnej pomocy na roboty, które ją teraz z głową pochłaniają, napewno cię znajdzie, gdybyś się ukrył pod ziemią.
 — Obawiam się, żeby się nie przerachowała co do wysokości owej pomocy. Będziemy czerpać, póki starczy mieszka, aż do dna, do ostatniego szeląga. Ale muszę zaznaczyć, że główne sumy, umieszczone w Anglii, zdaje się, przepadły. Zostało to tylko, co jest tutaj. I oto cała spuścizna po Ryszardzie! Z tego, co jest, będziemy, powtarzam, czerpać aż do skutku. Jutro będę tutaj znowu, bo właśnie łaskawy pan mecenas obiecał mi pomoc w pewnej sprawne...
 — Ach, jutro kuzyn tu przybędzie? Znakomicie się składa. Zresztą — jutro przysięga.
 — Tak, tak! — mówił uroczyście mecenas.
 — Może pojedziemy razem na widowisko?
 — Jeżeli szanowny pan... — z ukłonem rzekł Naremski...
 — Jutro, jutro... — rzuciła pani Lenta, oddalając się z lekkim ukłonem do obowiązków, które na nią