Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/046

Śnica rzucił okiem w to okno i odwrócił krzesło tyłem do widoku.
 — Myślałem, że panu taki obraz zrobi przyjemność... — rzekł pan Granowski.
 — Nie, — krótko odpalił młody człowiek.
 — Znudziło pana, widać, to miasto.
 — Czy ja tam wiem... Wszystko mi jedno, gdzie mieszkam. Widziałem już sto tysięcy razy tę wieżę tego Giotta i te tam inne cudeńki. To dla Anglików i Angielek, dla Niemców i Niemek, nie dla mnie. Knajpa Lapi, Giuberosse, Dungamo... Nienawidzę Włochów.
 — No, tutaj jesteśmy poza miastem.
 — Tak jest.
 — Pańska żona dawno już przebywa w sanatoryum?
 — Dawno. Jeżeli to zliczyć na liry, to będzie jakieś jezioro, morze, a nawet ocean.
 — Ma pan syna, czy córkę?
 — Syna do usług.
 — Ileż on sobie liczy, jeżeli nie rachować na liry, lecz na dnie?
 — Około miesiąca.
 — A czy żona pańska z synkiem długo jeszcze tam pozostanie?
 — Aż do czasu wy... tego... Gdyby mogła chodzić żwawo, zwialibyśmy, oczywiście, bez tkliwszego pożegnania, ale w tych warunkach, w stanie leżenia i ledwo łażeń... O czemże tu mówić?
 — I jakże pan zamierza z tego wybrnąć?
 — Wcale nic nie zamierzam. Nawet wybrnąć nie