Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/135

się dały jakieś wyrazy, zrazu niejasne, później coraz zrozumialsze.
 — Źle mi. Kiedyś tu przepowiedziałeś...
 — Niechże pan o tem nie myśli! I niech mi pan tego nie pamięta.
 Starzec znowu uśmiechnął się, a raczej skrzywił żałośnie. Szeptał:
 — Sprawa Uj-Kahul... źle... Gdy umrę, wszystko stracisz. Panie... panie Nienaski. Oszuka cię Lafleur...
 — No, trudno! Przeboleję. Niech pan teraz o tem nie myśli...
 — A cóż poczniesz?
 — Wrócę.
 — Dokąd?
 — Do kraju.
 — To ja namówiłem cię do tej afery Uj-Kahul.
 — Proszę już o tem nie wspominać!
 — Żałuję teraz.
 — Ja nie!
 — A do Ameryki? Z Czarncą?
 — Już nie! Och, już nie!... — mówił Ryszard z radością.
 — Pewne?
 — Pewne. Daję słowo honoru.
 — Czemuż to?
 — Polepszyły się tutaj moje interesy i nadzieje. Zmieniło się na lepsze we mnie i koło mnie... — mówił z radosnym wciąż uśmiechem.
 — To bardzo, bardzo dobrze...
 Starzec westchnął i znowu mówił:
 — Cóż poczniesz? W kraju?