Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/176

 Wistocie nastał bieg tak pełny, że Baryka przymknął oczy. Czekał na katastrofę. Radby był wydobyć ręce z pod ucisku łokci Hipolita i w pełnym biegu zeskoczyć, lecz Wielosławski nie popuszczał swego pasażera. Krzyk jego, popędzający konia, stał się dziki i srogi. Bat jego świstał. Ta waryacka jazda trwała tak długo, że pasażer stracił wszelką nadzieję, żeby się kiedykolwiek skończyć mogła. Czuł zawrót głowy i mdłości.
 Za żadną jednak cenę nie byłby się przyznał do tego nierycerskiego stanu. Milczał mężnie i wytrwale czekał. Jak przez sen usłyszał w tym locie jakieś nawoływanie. Zobaczył jakieś z boku ruchome plamy, ale tak niejasno, w takich gzygzakach, że to nie dotarło do jego świadomości. Lecz oto Wielosławski począł zdzierać lejcami swego skakuna. Linijka pędziła jeszcze, lecz już bardziej środkiem szosy. Hipolit puścił ręce Cezarego i z całej siły siepał w tył lejcami rozbieganego konia. Wreszcie przeforsował go, puścił w kłus i stanął na miejscu.
 — Patrz, jak mię ten waryat urządził! — zawołał Hipolit, zeskakując z linijki na ziemię.
 — Który waryat?
 — Jeden z waryatów...
 Istotnie, cały Hipolit był zabryzgany błotem, lepki od stóp do głów. Twarz jego ledwie było widać pod bryzgami.
 — Zdaje mi się, że na nas ktoś wołał, — rzekł Cezary.
 — Skąd?
 Rozejrzał się po polach i roześmiał radośnie:

165